تشله بازی

[ad_1]

بازی های محلی خراسان جنوبی

تشله به گویش مشهدی (توشله Tusla) یا تیله مهره‌های درشتی هست كه گاه از سنگ تراشیده می‌شود یا از آهن یا از بلور هست.

تشله بازی به دو نوع تقسیم می‌شود. منزل‌یی – وجبی.

عدد بازیكنان: دو یا سه یا چهار نفر هست.

شیوه بازی: هریك از بازیكنان در زمین نرم و خاكی كه به آن (خونه Xona) می‌گویند کندن می‌كند. منزل بازی حفره كوچكی هست به قطر دو سانتی متر و اعماق 5/1 یا 2 سانتی متر. دوری منزل‌ها همسان هست و در امتداد یكدیگر در خط راست قرار دارد.

یكی از بازیكنان با موافقت نظر دیگران (تشله) خود را در لبه منزل اول قرار می‌دهد. (این عمل را در گویش محلی شوند Sond كه احتمالا از مصدر نشاندن هست می‌گویند) دیگران از سر خط (یعنی نقطه ای كه در امتداد منزل‌ها قرار دارد و دوری آن قبلاً معین‌کردن شده و اغلب با دوری دو منزل مساوی هست) ابتدا به زدن تشله خود بطرف منزل‌ها می‌كنند (به نوبت و یكی بعد از دیگری) اغلب هنرمندان با هم قرار می‌گذارند و می‌گویند: لوكلی موكلی از سیخ تا سوزه قبوله .

(لو = لب) (كُل = سوراخ = حفره) (موكلی = هموزن و به اصطلاح اتباع آن هست) (از سیخ تا سوزن) (یعنی كم و زیاد در بازی قبول هست) گفتن این مطلب در حكم شرط بازی هست.

لوكلی= هنگامی‌ هست كه بازیكنی كه از سرخط تشله می‌زند؛ تشله به دیواره منزل اول بخورد و به جهت زننده تشله برگردد. آن بازیكن باید دوباره تشله را بزند. اما اگر (خونه شو x ona su ) یعنی تشله به منزل برود یا تیر بزند (یعنی تشله یكی به دیگری بخورد) در این صورت احتیاجی به تكرار نیست.